Bram Bakker (Zwolle, 1963) studeerde geneeskunde aan de Vrije Universiteit. Zijn artsexamen behaalde hij in 1991. Vervolgens specialiseerde hij zich tot psychiater aan de toenmalige Valeriuskliniek in Amsterdam (thans GGZ InGeest). In dezelfde periode deed hij promotieonderzoek naar de behandeling van paniekstoornis met pillen of praten. Hij promoveerde in 2000 aan de Vrije Universiteit.
Als psychiater was hij werkzaam op zeer diverse plekken. Op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis in Amsterdam, bij het landelijk centrum eetstoornissen Ursula in Leidschendam en op diverse plekken in de GGZ, varierend van polikliniek tot gesloten opnameafdeling.
De laatste jaren van zijn loopbaan als psychiater werkte hij hoofdzakelijk in de verslavingszorg. Hij was medisch directeur bij een aantal verslavingsklinieken. Daarnaast had hij een eigen praktijk en werkte hij in teamverband mee in de behandeling van ‘onbegrepen lichamelijke klachten’ en ‘chronische pijn’.
Met Simon van Woerkom schreef hij een boek over Runningtherapie en organiseert hij al jaren een driedaagse cursus onder dezelfde titel, zie runningtherapie.nl. Sinds 2003 is Bram actief als publicist. Tot zijn succesvolste boeken behoren ‘Verademing’ (met Koen de Jong) en ‘Gevoelsarm’, waarin beschreven wordt waarom hij zijn registratie als psychiater liet verlopen. Zijn boek Oud zeer deed veel stof opwaaien.
Bram heeft twee zoons en een dochter.
Oud Zeer
Veel mensen dragen traumatische gebeurtenissen van vroeger met zich mee. Ze lijden onder het gevoelsarme klimaat waarin ze opgroeiden, de beperkte emotionele beschikbaarheid van ouders, of gebrek aan knuffels en complimenten. Ook al kan het jaren lijken dat het er niet is, ‘oud zeer’ verstopt zich in je lichaam en kan ineens tevoorschijn komen.
Gevoelsarm
‘De cowboy in de psychiatrie’ (de Volkskrant) wil geen psychiater meer zijn. In het laatste jaar als psychiater ontstond bij Bram ook de behoefte zich persoonlijker over de belangrijke thema’s in zijn werk te uiten.
Gevoelsarm is een terugblik op meer dan twintig veelbewogen jaren in de psychiatrie. Niet boos of gefrustreerd, maar met mildheid, compassie en veel rustiger dan hij ooit was.
Gevoelige zielen
Is het besluit van een drieluik: een persoonlijke verkenning van het oud zeer, dat zoveel zorgprofessionals zelf met zich meedragen, en waar ze maar weinig bij stilstaan. Ze zijn er eerst voor de ander, en dan pas voor zichzelf. Als we onze gezondheidszorg willen transformeren, en dat is dringend gewenst, kunnen we het beste beginnen met verandering bewerkstelligen bij de mensen die het werk doen: eerst voor jezelf zorgen, daarna voor een ander.
We hebben je toestemming nodig om de vertalingen te laden
Om de inhoud van de website te vertalen gebruiken we een externe dienstverlener, die mogelijk gegevens over je activiteiten verzamelt. Lees het privacybeleid van de dienst en accepteer dit, om de vertalingen te bekijken.